‘De beweging is ingezet,’ zegt hij. We zijn een paar maanden onderweg samen in de coaching. ‘Het moeilijkste was om de steen in beweging te krijgen, maar nu die rolt…’
We reflecteren samen op het traject tot nu toe. Ik vraag hem waarom hij het effect van onze gesprekken als ‘boven verwachting’ ervaart.
In eerste instantie had hij het aanbod voor een coachtraject vanuit zijn leidinggevende tegen gehouden. Hij voelde weerstand, het was niet het goede moment. In de toch volgende vrijblijvende kennismaking ervaarde hij met mij een klik. Hij ging het traject in met een houding van ‘het zal mij benieuwen’.
De eerste gesprekken ervaarde hij als confronterend. Hij kon niet anders dan open en kwetsbaar in de hoogste versnelling erin gaan. 𝘼𝙡𝙡 𝙩𝙝𝙚 𝙬𝙖𝙮 dan maar. Onder ogen zien wat was weggestopt, wat hij achter zich had gelaten.
Door gemis van stimulans en support op essentiële momenten in zijn jeugdjaren had hij geleerd zelf zijn zaakjes wel te regelen. Een pantser op te trekken van cynisme bij situaties die hem triggerde.
Al langere tijd zoekend naar zijn plek in de organisatie. Waar hoor ik bij? Hoe word ik gewaardeerd? Het (onbewuste) oordeel op zijn ouders werd een herhalend patroon in werk met een (onbewust) oordeel op zijn leidinggevende.
Zo waren onze gesprekken voor hem confronterend en bevrijdend tegelijk.
Het overlevingsmechanisme: ‘Ik regel het zelf wel’ kan worden losgelaten.
Zijn omgeving reageert nu anders op hem. Hij weet meer ruimte te creëren waardoor anderen beter naar hem lijken te luisteren. Hij neemt bewuster zijn plek in. Het maakt zijn manier van communiceren effectiever.
Nu de steen eenmaal rolt zal hij versnellen. Door de beloning die hij verkrijgt vanuit de verbeterde interactie met anderen leidt experimenteel gedrag vanzelf naar natuurlijk gedrag.
𝙎𝙤𝙢𝙨 𝙝𝙚𝙗 𝙟𝙚 𝙚𝙚𝙣 𝙖𝙣𝙙𝙚𝙧 𝙣𝙤𝙙𝙞𝙜 𝙤𝙢 𝙟𝙚𝙯𝙚𝙡𝙛 𝙬𝙖𝙩 𝙗𝙚𝙩𝙚𝙧 𝙩𝙚 𝙠𝙪𝙣𝙣𝙚𝙣 𝙯𝙞𝙚𝙣.